Een mooie nazomerse ochtend, het is warm buiten. We wandelen met een klein groepje van zes mensen in het bos vlakbij het Keelven. In tweetallen wordt er gedeeld over een verlieservaring die ieder persoonlijk heeft meegemaakt. Soms wordt er gehuild, soms wordt er gelachen. Onderweg komen we symbolen tegen in de natuur. Zo staat er een heel grote naaldboom, waar je onder zou kunnen schuilen, voor zon of voor regen of voor een veilige knusse plek.

Het was augustus toen meneer overleed. Hij hield heel erg van cactussen en had ze op zijn vele Europese reizen van overal verzameld en in de eigen tuin geplant. Allerlei soorten en maten cactussen hadden het niet al te grote tuintje in de loop der jaren opgefleurd en ze groeiden en bloeiden goed.

Het was midden in de nacht, toen mijn telefoon ging. Mevrouw B. belde mij dat haar man was overleden. Alles was al doorgesproken met hem en met haar, vanaf het moment van overlijden tot en met de dag van de uitvaart. Eén van de dingen die hij absoluut niet wilde was in een zwarte rouwauto vervoerd worden. Hij wilde graag in een bus met bloemen, liefst die van de plaatselijke bloemist.

Ze was drie toen haar vader plotseling stierf en acht toen haar moeder stierf na een ziekbed. Het was in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Er werd haar verteld dat er iets heel ergs was gebeurd en dat ze zich vooral netjes moest gedragen tijdens de uitvaart. Het leven ging daarna ‘gewoon’ door zonder dat er over haar ouders of hun gemis werd gepraat.